نعره‌های شیرین، قیامی برای رد ویرانگران؛

دامن جنگ در این روزها تا دروازه‌های شهرهای بزرگ رسیده است. هرات، لشکرگاه و قندهار از جمله شهرهای اند که در این روزها به صورت پیهم آماج حملات طالبان مسلح قرار گرفته اند. در هرات وضع چنان وخیم شد که گذره برای مدتی در اختیار طالبان قرار گرفت و امیر اسماعیل خان را ناگزیر به حضور در خط نخست جنگ ساخت. این رهبر جهادی شیر پیر نام گرفت. سربازان و گروه‌های خیزش مردمی چنان با روحیۀ بلند جنگیدند که طالبان را به کیلومترها دورتر از دروازه‌های شهر راندند.

لشگرگاه و قندهار اما روزهای خوبی ندارند. در لشکرگاه وضع امنیتی به حدی به وخامت گرائیده که در اطراف مقام ولایت، ریاست امنیت ملی، قوماندانی امنیه و محبس جنگ شدیدی میان لشکر رحمانی و لشکر فتنه در جریان است. در این میان نمی‌توان از تلفات ملکی چشم پوشی نمود. صدها خانواده دار و ندار شان را ترک کرده و به ساحات امن پناه بردند. حمایت‌های هوایی نیروهای امریکایی از سربازان افغان در شهر لشکرگاه مانع پیشرفت قابل ملاحظه طالبان گردیده است. قندهار نیز با یک چنین وضع، اما نسبتاً خوبی روبروست.

جنرال سمیع سادات، قوماندان قول اردوی ۲۱۵ میوند که هم اکنون جنگ با طالبان را در هلمند رهبری می‌کند، از ساکنان لشکرگاه خواسته که هر چه زودتر این شهر را تخلیه نمایند. شهر کاملاً چهرۀ نظامی به خود گرفته است. هیچ کی خود را در امن و امان احساس نمی‌نماید. سازمان ملل متحد نیز با پخش اعلامیۀ این وضع را محکوم نموده و در ضمن، ارقامی از تلفات ملکی را نیز به نشر سپرده است. انتونیو بلنکین وزیر خارجه ایالات متحده امریکا نیز از این وضع ابراز نگرانی کرده و بار دیگر، جنگ را حل معضل ندانسته و بر گفتگو تاکید ورزیده است.

در داخل کشور اما حوصلۀ مردم نیز به سر رفته است. نخست زنان و مردان هرات شب هنگام با نعره‌های «الله اکبر» طالبان و اهداف شان را مردود دانسته و بر ایستادگی در برابر شان تاکید ورزیدند. این آغاز نیک به شهرهای کابل، خوست، جلال آباد، کنر و جوزجان نیز گسترش یافت. با آنکه طالبان به صورت مستقیم شعاردهندگان را تهدید نمودند، با آنهم مردم از آن هراس نکرده و به این قیام پیوستند.

مردم با این شعارهای شان یک پیام واضع را برای طالبان و حامیان داخلی و بیرونی شان انتقال دادند و آن اینکه، طالب به هیچوجه برای شان قابل قبول نبوده و مردم آنان را نمی‌پذیرند. افغانستان کنونی به هیچوجه با افغانستان بیست سال قبل قابل ملاحظه نبوده و طالب نیز این را به خوبی می‌داند، با آنهم به آنچه به باداران شان وعده داده اند، اصرار ورزیده و جنگ و فتنه را گسترش داده اند.

براساس آمار و ارقام منتشره دیده‌بان حقوق بشر؛ تنها در دو ماه اخیر ۸۰ هزار تن مجبور به ترک خانه‌های خود شده و اکنون در وضع بدی بسر می‌برد. امکاناتی را که دولت برای رسیده‌گی به بهبود وضع این خانواده‌ها در اختیار دارد، به هیچوجه دوای درد بی درمان نبوده و کمک‌های بیشتر از این دست نیاز است.

طالب بداند که به هیچوجه برای مردم این سرزمین که در بلندای تاریخ جهان قرار دارند، قابل قبول نبوده و به هر صورت به مبارزه با آنان می‌پردازند. طالبان در واقع با این حملات شان نشان دادند که به مذاکرات صلح در قطر متعهد نبوده و تنها جنگ و ویرانگری را خوب بلند اند و بس. این شدیداً مایۀ تاسف ماست، چون همه دست‌آوردها و زیرساخت‌های که به خون صدها هزار شهید بدست آمده، در معرض نابودی قرار دارد. ما تشنۀ صلح هستیم و به اندازۀ کافی جنگ را تجربه کرده ایم. نسل کنونی افغانستان نیز که از میان جنگ و دود برخاسته، به قیمت این جنگ به خوبی باخبر بوده و به هیچوجه دوام آن را نمی‌خواهد. فقط لازم است که طالب این را بداند و سلاح را بر زمین گذاشته و پخش بیشتر فتنه را خاتمه دهند.